Ben Kimim

Neden Yaşam Koçuyum?

Yaşam hepimize farklı farklı yollar sunar, kimileri bu yolun değişmez, değiştirilemez olduğuna inanır, kimileri de yolculuğunun sorumluluğunu alır ve kurban olmaya kafa tutar.
İşte ben de bana sunulan bu yolda benim gibi kurban olmadığını hisseden insanlarla yollarımın kesişmesi için hedef koyan, birlikte yürümek isteyen, almış olduğum sorumluluk için her geçen gün heyecanla uyanan aslında on dokuz senedir öğretmenlik ve yöneticilik yapan bir eğitimciyim. Öğretmenliğim ve yöneticiliğim sırasında farklı konularla ilgili eğitimler alarak önce kendi yolumu aydınlatmak için okudum, yazdım ve öğrendim. Şimdi ise okul yöneticisi olarak kariyerimin, başkalarına göre zirvesinde olarak adlandırılan bir noktada istifa ederek YAŞAM KOÇLUĞU yapmaya başladım, bu işin ne kadar büyük bir sorumluluğu olduğunu bildiğim için başlangıçta almış olduğum onca eğitime rağmen "Hazır mıyım?" sorusuna hep "Hayır" cevabını verdiğimde hayatımdaki her şeyin yüz de yüz mükemmel olmasını bekliyordum. Oysaki yolumuzdan giderken farketmemiz gereken en önemli şeyin pişmanlık duymamak, kimseyi suçlamamak, yargılamamak, ne yaşarsak yaşayalım bunların bir öğrenme ve dönüşüm olduğunu görmek olduğunu anladığımda yaşamış olduğum deneyimler canımı yaksa da gülümseyebiliyordum. En önemlisi de hayatında bir matematiği olduğunu fark edince, bu yasaları öğrenince yaşamımı istediğin yönde değiştirebilmenin keyfini yaşadım.


Şimdi aynı desteği ben de bana inanan ve bunu kalplerinde hisseden kişilerle paylaşmayı o kadar çok istiyorum ki ve buna kendimi adayarak yaşamaya HAZIRIM. Belki siz de bildiğim bilebildiğim kadar sizin yoldaşınız olmama izin verip seçersiniz, öyleyse  karar verip adım atma zamanı.

Hikayesine gelince bu blogu hazırlamaya bebeğime yazdığım bir yazımla birlikte karar vermiştim. İkinci kez erken doğum yaparak altı aylık kızımı doğumdan bir kaç saat sonra kaybetmiştim. Eşimden ve ailemden kilometrelerce uzakta dil öğrenmek için San Francisco'ya geldiğimde bir ay sonra mucizevi şekilde yine hamile olduğumu öğrendik. İlk bebeğimizi kaybettiğimiz için eşimle birlikte belki de Amerika'da kalmamın bebeğimiz için iyi bir seçim olabileceğini düşündük. Yalnız başıma kalma cesaretini göstermiştim.  Altı ay boyunca her şey mükemmel gitmişti ta ki doğum sancılarımın başladığı o geceye kadar bir gün öncesinde doktora gitmiştim ve doktorum bu sefer her şeyin yolunda gideceği ile ilgili bütün umut verici cümlelerini aktarmıştı. O gün akşam çok heyecanlı ama biraz buruk uyumuştum, eşim vize alamıyordu ve yanıma gelemiyordu. Gece saat 3.00' te sancı ve kanama ile uyandım ve arkadaşlarımdan birini aradım ve birlikte hastaneye gittik. Burada bütün olayları tabi ki sizlere anlatmayacağım. Bu bir üzüntü hikayesi değil aslında bir dönüşümün aşamaları. Asıl önemli olan ilk bebeğim ile bu seferki hamileliğim arasında tam iki sene vardı çok Sevgili Füsun Paşa -benim yaşam koçum, arkadaşım, belki de ailem dışında beni ilk kez birinin koşulsuz ve sevdiğine inandığım tek kişi tabi ki şimdi öyle düşünmüyorum-  o kadar çok çalışmıştık ki, birçok kitap, eğitim ve en önemlisi de bana verdiği ödevleri bıkmadan sıkılmadan yapmıştım ki, ona ve anlattıklarına bana fark ettirmeye çalıştıklarına o kadar inanmıştım ki en umutsuz anlarımda ne ben Füsun'dan ne de o benden vazgeçti. Işte istersek ve bunun için harekete geçersek dönüşüm rehberlerimizi hiç ummadık bir anda yani Başımızda bulabiliriz.