Yalnızlıkla Yüzleşmek

En çok yalnız olmaktan yalnız kalmaktan korkardım küçükken.  Şanslıydım ki kardeşlerim vardı ve çocukluğum yalnız geçmemişti. Zaman geçti, büyüdüm, sinsi yalnızlık korkusu da benimle büyüdü büyüdü. Hayatın bir yerinde geriye dönüp baktığında çığ olmuştu korkum. Ne yaşıyorsam yaşayım hep yalnızdım. Öyle ki önceleri sadece duygular aynıydı, olaylar farklı, öyle ki en sonunda olaylar bile birbirinin aynıydı. Tüm bunlar bana bir şey anlatıyor olmalıydı ama ne? Üç sene içinde iki kez hamile kalmıştım ve aynı şekilde yalnızdım. Tüm olayları düşünürken sırrı arıyordum.

İşte  “sır” buydu, korkularını farkketmek, farkkettiğin yerde bırakmak. Daha önce sık sık kullandığım “Korktuğum başıma geldi “ sözünü hayatımdan çıkarmaya karar verdim, başıma gelecekleri önceden hissetmek değildi bu,  korktuğum için başına geliyordu hepsi. Sonra diğer korkularımı düşündüm. Gerçekten hepsini deneyimliyordum. Yaşadığım tüm olaylar korkularımdan ibaretti.

Artık plan yapmaya başlayacaktım, bırakacaktım hepsini ama nereden ve nasıl başlamalıydım?

Yalnızlıktan başlamaya karar verdim. Bunları düşünürken de yalnızdım. Yalnızlık o zaman korkulacak bir şey değildi.

İyi ki yalnızım, yoksa nasıl içine dönüp kendini tanıyabilirdi insan! Bu yüzden vardı zaten yalnızlık. Artık onun adı “yalnızlık” değil  “bireysellik” ti.

Sırtımda taşıdığım yüklerden birini daha bırakmıştım. Sanırım şimdi özgürüm.