HER ŞEY FARKINDALIKLA BAŞLAR!

Evimden ayrıldığım gün 16 yaşındaydım, korkuyordum. Uzun zamandır kullanmadığımız ailemize ait o değerli valiz saklandığı yerden çıktı. O kadar önemliydi ki bu valiz her seyahatten sonra özenle yerinden çıkarılır ve işi biter bitmez elbise dolabının en yüksek yerine yerleştirilirdi. Sert kapaklı, mavi ile gri arasında kendi küçük içi büyük tıpkı benim gibi. O valiz bana verildiğinde sanki biraz daha büyümüştüm ve kendimi önemli hissetmiştim. Otobüse bindim, hayatımda ilk kez tek başıma yolculuk yapacaktım. Tüm korkularımı, hüzünlerimi kalbimin en derin yerinde saklamak için çaba gösteriyordum, aksi takdirde babam her an göndermekten vazgeçecek gibi bakıyordu gözlerime. Babam o güçlü, her şeye bağırıp çağırarak yaklaşan, her koşulda kendi istekleri olsun isteyen, kısa boylu ama yüreği büyük adam sanki benim mutsuzluğuma yenilmiş ve beni Adana’ya göndermeye karar vermişti. O gözler bu gidişin bir dönüşü olmadığını anlamış gibi gizli gizli süzülen gözyaşlarını saklaya çalışıyordu. O

Bugün yeni ayın ikinci günü ve dolunaydan sonraki ilk Pazar. Paskalya Bayramı her yıl gündönümünden sonraki ilk doluna sonrası Pazar kutlanıyor. Şimdi bir sürü özel gün varken neden Paskalya bayramını anlatıyorum değil mi? Cuma günü posta kutumda kilisedeki Easter (Paskalya) kutlamalarına davetiye buldum. Kutlama tabi ki kilise’deydi. Gideyim mi gitmeyim mi diye karar veremezken pazar sabahı 8.30’da uyandım, 9.30’da başlayacak olan ve evime sadece iki blog uzaklıkta olan kutlamaya farklı dinleri ve kültürleri tanımak amacı ile gitmeye karar verdim. Burada San Francisco’da olma amacım da zaten farklı dinleri ve farklı kültürleri tanımak değil miydi? Bugün neden önemli Hristiyanlar için? Çünkü Hazreti İsa’nın dirilişini kutluyorlardı. Tamamen dini bir tören olacağı ön yargısı ile gittiğim kilise beni gerçekten şaşırttı. Çünkü kilise’nin ortasına bir sahne kurulmuş, dekor üç boyutlu ağaçlardan oluşuyordu ve gittiğimde bir müzik grubu şarkı söylüyordu. Sözleri Tanrı’yı ve İsa’yı anlat

En çok yalnız olmaktan yalnız kalmaktan korkardım küçükken.   Şanslıydım ki kardeşlerim vardı ve çocukluğum yalnız geçmemişti. Zaman geçti, büyüdüm, sinsi yalnızlık korkusu da benimle büyüdü büyüdü. Hayatın bir yerinde geriye dönüp baktığında çığ olmuştu korkum. Ne yaşıyorsam yaşayım hep yalnızdım. Öyle ki önceleri sadece duygular aynıydı, olaylar farklı, öyle ki en sonunda olaylar bile birbirinin aynıydı. Tüm bunlar bana bir şey anlatıyor olmalıydı ama ne? Üç sene içinde iki kez hamile kalmıştım ve aynı şekilde yalnızdım. Tüm olayları düşünürken sırrı arıyordum. İşte   “sır” buydu, korkularını farkketmek, farkkettiğin yerde bırakmak. Daha önce sık sık kullandığım “Korktuğum başıma geldi “ sözünü hayatımdan çıkarmaya karar verdim, başıma gelecekleri önceden hissetmek değildi bu,   korktuğum için başına geliyordu hepsi. Sonra diğer korkularımı düşündüm. Gerçekten hepsini deneyimliyordum. Yaşadığım tüm olaylar korkularımdan ibaretti. Artık plan yapmaya başlayacaktım, bırakacakt

Konuşmak istediğinde boğazıma bir yumruk takılıyor ve gözlerimden tane tane damlalar dökülüyor. Kendime acıdığımı fark edince toparlanıyorum gözyaşlarımı silip yazmaya karar veriyorum. Benimle geçirdiğin altı ay için sana çok teşekkür ederim. Bazen mide bulantıları ile bazen baş ağrıları bazen ise verdiğin enerji   ile güne seni hissederek başlamak hep beni heyecanlandırdı . İki haftadır yoksun biraz yalnız biraz kırgın biraz da üzgünüm. İnanıyorum ki senin görevin bu kadardı. Şimdi ayağa kalkıp yaşama dönme zamanı. Bu duyguları yaşayan dünya üzerinde bir süre hamile anne vardır biliyorum, belki onlardan bazıları da benim gibi ikinci kez altı aylık bebeklerini doğurup kucaklarına aldıktan sonra minik bebekleri ile vedalaştılar. Yaşadığım tüm korkular, kızgınlıklar, öfke, hayal kırıklığı daha sayamadığım tüm duygular başkaları tarafından da yaşandı. Şimdi farklılaşma zamanı! Bebeğim Sera, Kısacık anneliğimde, Seni kollarımın arasında tutmak, senin incecik sesini duymak sa